 Verleden week was er heuglijk nieuws: twee wetenschappers meldden dat zij een brein-computer interface hadden kunnen gebruiken bij mensen die niet meer konden spreken, om hen terug een stem te geven. Elk van hen maakte gebruik van een andere implantatie om elektrische signalen op te vangen die van de hersens afkomstig zijn, en om die signalen via een computer om te zetten in spraak.
Concreet ging het enerzijds om een patiënte die als gevolg van ALS niet meer kon spreken - een zieke die de zenuwen in het lichaam aanvalt wat uiteindelijk leidt tot een nagenoeg volledige verlamming, terwijl de persoon nog altijd kan denken en bij bewustzijn is. Anderzijds om een patiënte die haar stem verloor als gevolg van een beroerte in de hersenstam waardoor ze verlamd raakte en niet meer kon praten of typen.
Beide patiënten konden nog wel communiceren zonder de implantatie, door bijvoorbeeld eye-tracking letters te selecteren op een computerscherm. Een heel trage methode, maar het werkt. Dankzij die methode konden zij expliciet hun toestemming geven om aan het experiment deel te nemen. Maar wat als patiënten niet meer over die communicatiemogelijkheid beschikken? Maar nog wel kunnen denken, bij bewustzijn zijn? En bovenal: deze nieuwe technologie nodig hebben om hun leven te verbeteren?
Daarop gaat dit erg interessant artikel bij Technologyreview dieper in. Het bekeek de verschillende mogelijkheden van toestemming, en de ethische kanten van de communicatie. Om even stil bij te staan.
https://www.technologyreview.com/2023/08/25/1078413/ethics-b ...
|
